آیا این درست است که برگزاری روز عشق، گوش کردن به ترانه های عاشقانه و خواندن داستان های عشقی روی میزان عاشقی و رابطه عاطفی ما اثر می گذارند؟! وارد یک رابطه عاشقانه شدن می تواند ما را به کارهای عجیب وادار کند، اما علم ژنتیک می گوید ژن ها بر میزان عاشق شدن ما تأثیر می گذارند.
در نگاهی سطحی ظاهرا این عوامل بر عشق ما بی اثر نیستند اما از نظر علمی عامل مهم دیگری مطرح است: غریزه؛ عشق به ویژه از دسته احساساتی است که خارج از کنترل ما است. با بررسی ساختار ژنتیکی انسان به نظر می رسد که انگار او برای شور عاشقانه ساخته شده است. بنابراین، گل های سرخ و جعبه های قلبی شکل شکلات را فراموش کنید، این ژن های ما هستند که باعث می شوند ما در قلاب عشق گرفتار شویم.
عشق و فرایند تکامل
الیزابت پیلسفورت استادیار انسان شناسی فرگشتی در دانشگاه کالیفرنیا معتقد است: تاریخ “عشق و عاشقی” به گذشته های دور باز می گردد. سخت است با اطمینان بگوییم زمانی که انسان عاشق شد و رابطه عاطفی برقرار کرد فرایند تکامل بشر اتفاق افتاده اما این واقعیت دارد که تاکنون هیچ جامعه انسانی ای چه در دوران مدرن و چه در طول تاریخ بدون عشق و رابطه عاطفی پیدا نشده است. می توان فرض کرد که عشق مانند حس همدردی و حس شرم یکی از ویژگی های انسانی به حساب می آید.
عشق یکی از ریشه دارترین احساسات ماست. همان طور که اجداد ما شکار می کردند و غذا را به اندازه مصرف ذخیره می کردند، ما هم امروز این کار را تقریبا انجام می دهیم. آن زمان، عشق باعث تداوم نسل ها و تولید مثل نوع بشر و ایجاد امنیت می شد، اما امروز شاید برای زنده ماندن و احساس امنیت و حتی تولید مثل نیاز به شریک زندگی احساس نمی شود اما پشت رفتار عاشقانه همچنان نیاز به میل دوست داشتن و احساس عاشقانه وجود دارد. این یک احساس فراگیر جهانی است که از تولید نسل و ساختار فرهنگی و مرزهای جغرافیایی فراتر می رود.